Rondo Dobrzec i Gen. Altera

O nadanie nazwy Rondo Dobrzec wnioskowała Komisja Prawa Porządku Publicznego oraz Samorządu Osiedlowego Rady Miejskiej Kalisza. W uzasadnieniu do uchwały zaznaczono, iż dla mieszkańców ul. Dobrzeckiej i sołectwa Dobrzec nazwa „Dobrzec” sięga najstarszych tradycji tych ziem oraz ma bardzo duże znaczenie emocjonalne i historyczne. Pierwsze wzmianki o kolonizacji Dobrzeca sięgają 1280 roku dokonanej przez Księcia Przemysława II. Nazwa ta przewija się poprzez wieki zmieniając jedynie formę. Nowo wybudowane rondo zostało usytuowane na pograniczu dwóch starych byłych podkaliskich wsi: Dobrzeca Małego i Dobrzeca Wielkiego, sukcesywnie wcielanych w skład miasta Kalisza. Po drugiej wojnie światowej dzielnicę Dobrzec Mały zamieniono na osiedle Korczak, natomiast z obszaru Dobrzeca Wielkiego wydzielono kolejno osiedla Dobrzec i Dobro oraz sołectwo Dobrzec, które łącznie stanowią największą obszarowo dzielnicę Kalisza. W związku z powyższym nadanie zaproponowanej nazwy będzie kojarzyło się mieszkańcom z jego umiejscowieniem i jednocześnie pozostawi ślad bogatej historii tych byłych wsi.
Z inicjatywą nazwania drugiego, nowego ronda wystąpiła Rada Osiedla Majków. Wolą mieszkańców było, by rondo u zbiegu ulic: Cypriana Godebskiego i Stawiszyńskiej było hołdem złożonym pamięci Gen. Franciszka Altera.
Mając na uwadze zasługi oraz pamięć żołnierzy kroczących z Generałem szlakiem bojowym wiodącym od Krotoszyna przez Ostrów Wlkp., Kalisz, Uniejów, Łęczycę i Warszawę, radni uznali, że nadanie zaproponowanej nazwy „Rondo Gen. Franciszka Altera” jest w pełni uzasadnione.
Franciszek Alter urodził się 22 listopada 1889 roku we Lwowie. Edukację rozpoczął w II gimnazjum we Lwowie i kontynuował w Korpusie Kadetów przy 95. Lwowskim Pułku Piechoty. W latach 1909-1918 był kapitanem austriackiej piechoty. Służbę w odrodzonym Wojsku Polskim pełnił od roku 1918, szybko awansując na kolejne szczeble dowodzenia. Był uczestnikiem wojny z bolszewikami służąc w 12 Pułku Piechoty. W 1934 roku został dowódcą 14. Dywizji Piechoty w Poznaniu, a od 1936 roku dowodził 25 Dywizją Piechoty w Kaliszu. W dniu 19 marca 1938 roku został awansowany na generała brygady. Brał czynny udział w życiu Kalisza organizując zajęcia przysposobienia sportowego i zakładając kluby strzeleckie.W trakcie wojny z Niemcami stał na czele swojej dywizji w składzie Armii „Poznań” gen. Tadeusza Kutrzeby. W pierwszych dniach września 1939 dywizja brała udział w walkach na terenie Wielkopolski, skąd musiała się wraz z pozostałymi jednostkami Armii wycofać. Od 9 września uczestnicząc w bitwie nad Bzurą wykazał się wybitnymi umiejętnościami dowodzenia i szczególnym męstwem między innymi rozbijając 17 i 30 dywizję Wermachtu oraz odbijając Niemcom Łęczycę, Tum i Piątek. Po zakończonej bitwie nad Bzurą osłaniał odwrót Armii „Poznań”, przebił się na czele swej dywizji do Puszczy Kampinoskiej i brał udział w obronie stolicy na odcinku Warszawa-Zachód, za co zyskał wysokie uznanie dowództwa Armii „Warszawa”. W dniu kapitulacji Warszawy 28 września 1939 dostał się do niewoli niemieckiej. Niemcy, przenosząc go kolejno do różnych obozów jenieckich, proponowali przyjęcie niemieckiej listy narodowościowej. Po kolejnej zdecydowanej odmowie został z początkiem 1941 roku osadzony w obozie oficerskim w Murnau (Niemcy). Po długiej chorobie zmarł 23 stycznia 1945 roku. Od 1964 roku spoczywa na cmentarzu obozowym w Murnau.
Odznaczony został między innymi: dwukrotnie Orderem Virtuti Militari, Orderem Odrodzenia Polski, Krzyżem Niepodległości oraz czterokrotnie Krzyżem Walecznych.