Wypowiedzenie umowy o pracę z powodu choroby.

Takim problemem zajął się Sąd Najwyższy wydając wyrok w dniu 6 listopada 2001 r. w sprawie o sygnaturze I PKN 449/00. Sąd Najwyższy w rozpoznawanej sprawie przyjął, że pracodawca, który jest przedsiębiorcą, powinien organizować swą działalność gospodarczą, biorąc pod uwagę nieuchronność nieobecności pracowników, spowodowanych chorobami, urlopami i innymi usprawiedliwionymi przyczynami. Wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecności pracownika spowodowane chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca wykaże ich związek z naruszeniem jego istotnych interesów. W uzasadnieniu wyroku Sąd Najwyższy podniósł, że usprawiedliwione chorobą nieobecności w pracy tylko wówczas mogą być uznane za uzasadniające wypowiedzenie, gdy powodując dezorganizację pracy narażają na szwank istotne interesy pracodawcy. Dla wykazania zasadności wypowiedzenia (w rozumieniu art. 45 § 1 K.p) nie jest w takiej sytuacji wystarczające powołanie się na zatrudnianie dodatkowych pracowników, trudności w zorganizowaniu pracy i dotrzymaniu terminów zleceń. Pracodawca, który jest przecież przedsiębiorcą, powinien organizować swoją działalność gospodarczą biorąc pod uwagę nieuchronność chorób, urlopów i innych usprawiedliwionych nieobecności swych pracowników. Wypowiedzenie umowy o pracę z uwagi na nieobecności spowodowane chorobą może być uznane za uzasadnione tylko wówczas, gdy pracodawca wykaże związek przyczynowy absencji konkretnego pracownika z naruszeniem swych istotnych interesów.

Przyjąć zatem trzeba, że podane pracownikowi w uzasadnieniu wypowiedzenia w lakoniczny sposób przyczyny wskazujące, że jego długotrwała choroba dezorganizuje pracę, uznać należy za zbyt ogólnikowe, stanowice naruszenie art. 30 § 4 Kodeksu pracy

W orzecznictwie Sądu Najwyższego spotkać można pogląd, że długotrwała (porównywalna z okresem wskazanym w art. 53 K.p.) choroba pracownika samodzielnie stanowi usprawiedliwioną przyczynę wypowiedzenia, gdyż zawsze powoduje niekorzystne skutki dla pracodawcy. Także częsta absencja pracownika, która dezorganizuje prace może stanowić przyczynę wypowiedzenia umowy.

Jak widać, oceniając słuszność i prawdziwość podanej przez pracodawcę przyczyny wypowiedzenia pracownikowi stosunku pracy, należy na problem spojrzeć szeroko, także z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego.

Wspomniany wyżej przepis art. 53 Kodeksu pracy stwarza dla pracownika ochronę przed rozwiązaniem z nim stosunku pracy przez okres pobierania zasiłku chorobowego. Po upływie jednak okresu, w którym pracownik korzysta z tej ochrony, powstaje po stronie pracodawcy prawo natychmiastowego rozwiązania umowy o pracę. Pracodawca nie może bowiem w nieskończoność utrzymywać z takim pracownikiem stosunku pracy, lecz musi być uprawniony do zwolnienia miejsca pracy, potrzebnego do zatrudnienia innego pracownika. Niezwłoczne rozwiązanie umowy o pracę z pracownikiem z przyczyn przez niego niezawinionych jest, tak samo jak zwolnienie z winy pracownika, prawem pracodawcy, co oznacza, że nie musi on z niego korzystać

Adwokat Jędrzej Miniecki
KANCELARIA ADWOKACKA
ul. Śródmiejska 22/2
62-800 Kalisz
www.adwokatminiecki.pl