Titine, ach Titine!

Wchodząc do ratusza, zobaczyłam Wojciecha Malajkata rozmawiającego przez telefon. Obok niego stała Ewa Lipska. Pierwsze, co przyszło mi do głowy to to, że pan Wójcicki nie dojechał, a to właśnie na jego występ czekałam z niecierpliwością. Podeszłam bliżej, pstryknęłam fotkę, a po kilku minutach moim oczom ukazał się drobny niski mężczyzna bardzo niepozornie ubrany. To był właśnie Jacek Wójcicki!
Cała trójka weszła razem do ratusza. W pół godziny później, przy stoliku na patio siedziała Ewa Lipska z Wojciechem Malajkatem, czytając utwory poetki. Słuchałam uważnie, zachwycona nienaganną dykcją aktora. Z boku przygrywał na fortepianie Konrad Mastyło.
Nagle na schodach wiodących na dziedziniec pojawił się Jacek Wójcicki, śpiewając o... miłości. Spotkanie przebiegło w bardzo miłej atmosferze. Odczytano wiersze, wyśpiewano operowe i kabaretowe klasyki a publiczność śmiała się z dowcipnych ripost Malajkata i Wójcickiego.
Zanim się zorientowałam, zapomniałam, że to wieczór poezji a nie recital Jacka Wójcickiego, jednak śpiewak tak bardzo zdominował towarzystwo, że chyba większa część publiczności podzielała moje zdanie. Wójcicki jest zabawny i przeuroczy i na żywo wygląda dużo młodziej, niż w telewizji.
Po występach, przyszła pora na autografy i zdjęcia. Niemal cała publiczność ustawiła się w kolejce do artystów. I mnie udało się zdobyć autograf, z tą tylko różnicą, że dedykacja od Jacka Wójcickiego brzmiała: „Od kominiarza z Siedliska”. To moja ulubiona rola tego artysty. Wojciech Malajkat, nie tylko był przesympatyczny, uśmiechając się do ludzi, ale także wdawał się z nimi w drobne pogawędki a pani Ewa Lipska podpisywała kolejne egzemplarze tomików swojej poezji zainteresowanym fanom.
Wieczór był niesamowity a organizatorzy zasłużyli na pochwałę. A ja wciąż mam w pamięci przezabawne wykonanie piosenki Titine.