Appendix (Zwierzenia starego pierdoły 4)

Wierszyk nasuwa mi się zawsze gdy przechodzę obok licznie zdobiących nasze miasto ruder – budynków niegdyś pięknych. Scenariusz zawsze jest ten sam, najpierw urwana rynna, cieknący dach, wyprowadzenie mieszkańców, stopniowa ale szybko postępująca ruina a na deser tajemniczy pożar. No i przepis na zabytkową ruderę gotowy. A gdy konserwator i miłośnicy zabytków sprzeciwiają się rozbiórce to są złośliwymi wstecznikami, zaprzańcami (tu należy dodać kilka obraźliwych inwektyw) stojącymi z pewnością złośliwie na przekór świetlanej przyszłości miasta. Tylko czemu w tym publicznym dyskursie nie zadaje się pytania KTO, a raczej CZYJE zaniedbanie te budynki do takiego stanu doprowadziło?
PUBLICZNE ZNACZY BRZYDKIE?
Wystarczy jedno spojrzenie - zdjęcie po lewej strony barierka na terenie miasta po prawej krata oddzielająca pewną prywatną posesję. Nie żadne dzieło sztuki ale dość estetyczne stylizowane na stare ogrodzenie. Nadziwić się nie mogę. Jednak w naszym mieście tak „dumnym ze swej historii i zabytków” troska o takie drobiazgi wydaje się być luksusem. Mogłoby być o wiele ładniej gdyby nie specyficznie pojęta oszczędność tam, gdzie nie trzeba. Publiczne znaczy musi być brzydkie? A przecież od takich drobiazgów - estetycznych kratek, stylizowanych latarni, zadbanych kwietników, zależy uroda każdego miasta. Marzy mi się, żeby wykonano dla całego miasta jeden ozdobny wzór barierek oddzielających rzekę od ulic i stopniowo montowano je na ile pozwoli skromny skądinąd budżet miasta. Najpierw w miejscach najbardziej uczęszczanych przez turystów i spacerowiczów. Podobnie dla innych elementów tzw. małej architektury. Wiem, wiem naiwny pięknoduch .