"Lot nad kukułczym gniazdem"

McMurphy tak naprawdę nie cierpi na żadną chorobę psychiczną. Uznał za doskonałe rozwiązanie: zakład psychiatryczny zamiast pobytu w więzieniu. Za liczne rozboje oraz gwałt został uznany za niepoczytalnego i zamiast do więzienia został skierowany na obserwację na oddział, na którym rządzi siostra Rached. Z pozoru spokojna i niegroźna siostra sieje postrach wsród pacjentów.
Udawanie szaleńca przyszło Patrickowi z dużą łatwością, choć lekarz od początku nie był przekonany do choroby pacjenta, również pacjenci dziwnie na niego patrzyli. Pewny siebie Mc Murphy zaczyna wieść prym na odzdziale. Buntuje pacjentów przeciw istniejącemu systemowi panującemu w szpitalu.
Z czasem zyskuje uznanie pacjentów, z którymi się zaprzyjaźnia. Widzi w nich normalnych ludzi i stara się, aby zaczęli korzystać z życia i czerpali radość z każdej chwili. Istotna jest również postać Wodza, Indianina, który zaprzyjaźnia się z McMurphym.
Bardzo podoba mi się gra aktorska Jacka Nicholsona. Moim zdaniem ma on niebywały talent, a przede wszystkim ta rola doskonale do niego pasuje. Świetnie gra szaleńca. Jego mimika twarzy, zachowanie, ruchy sprawiają, że film bardzo przyjemnie się ogląda.
Znaczącą postacią jest również siostra odziałowa Rached, która jest postrachem oddziału. Sprawia wrażenie osoby dbającej o pacjentów, zatroskanych o ich los. Tymczasem wszyscy traktują ją jak wroga. Szczególnie Mc Murphy ma z nią na pieńku. Z początku stara się załatwić sprawę psychologicznie, jednak w późniejszym czasie traci cierpliwość.
Przed obejrzeniem filmu najpierw przeczytałam książkę i tą samą kolejność polecam czytelnikom Calisia.pl. Jednakże uważam, że powieść była dużo lepsza. Warto jest w pierwszej kolejności przeczytać "Lot nad kukułczym gniazdem" Kena Kesey'a, aby mieć swoją wizję świata przedstawionego i porównać ją z tym jak wyobrażał sobie adaptację powieści reżyser i scenograf. Po obejrzeniu filmu czułam pewien niedosyt, ponieważ nie do końca zostały przedstawione obrazy psychologiczne bohaterów.
Jednakże jak na lata 70-te, kiedy został nakręcony film było to nie lada mistrzowstwo nakręcenie takiego dzieła. Film dostał aż 5 oskarów: za najlepszy film roku 1974, za najlepszą rolę pierwszoplanową męską (oczywiście Jack Nicholson), za najlepszą rolę drugoplanową (Louise Fletcher - siostra Ratched), dla najlepszego reżysera (Milos Forman) oraz za najlepszy scenariusz (Lawrence Hauben, Bo Goldaman).