Andrzej Bednarczyk „Dzienniki Minotaura w czasie zarazy”

Zapraszamy do wspólnej lektury! Sytuacja kwarantanny jest wyjątkowym doświadczeniem dla każdego z nas, pamiętajmy jednak, że jest to także doświadczenie zbiorowe. Zostań w domu – nie rezygnuj z kontaktu ze sztuką i naszą Galerią. Czytaj i komentuj „Dzienniki Minotaura w czasie zarazy” Andrzeja Bednarczyka.

DZIEŃ 1

Moje dzienniki skumały się z rozwydrzoną teraźniejszością, wymknęły się spod kontroli i teraz żyją własnym życiem. Wobec przegęszczonej rzeczywistości pandemii, w dawnych notatkach rodzą się nowe znaczenia słów, rysunków i układów. Wiodą mnie nie tam, gdzie chciałem, kpiąc ze mnie nikczemnie.

Wzburzona rzeczywistość, jak nawałnica spienionych wód, wystąpiła z brzegów. Nie chce już podążać dawnymi korytami, które dotychczas napawały mnie bezpodstawnym mniemaniem o ich niezmienności, a przynajmniej o możliwości sensownego planowania jutra. Jakby miała władzę pochłaniania tłumów. Zalała ulice i place złowróżbną pustką.

Podążajcie za mną, a powiodę Was przez pokrętne korytarze labiryntu i ukażę, jak obecne, niespodziewane i niechciane chwile przeglądają się w tym, co o nich już od dawna powiadano.
Wasz Minotaur

DZIEŃ 2

Gdy wzburzona rzeczywistość wystąpiła z brzegów, wypłynęła na wierzch ohydna maź przypadku, który dotychczas zalegał spokojnie na jej dnie. Bywały europejskie akweny, w których codzienność zdawała się być nieruchomą, błękitną taflą. Niezmienną do tego stopnia, że zacząłem mniemać, iż przypadek nie istnieje, a jeśli nawet, to łatwo go przepędzić w zamorskie kraje kijem zamożnej rutyny. Może kiedyś był żarłoczną bestią – myślałem – ale dzisiaj przecież udomowiłem go i wytresowałam tak doskonale, że wraz z absurdem stał się ulubionym klaunem artystycznych wydarzeń. A dzisiaj obydwaj zbiesili się do tego stopnia, że trzeba było pozamykać galerie, muzea, teatry, kina i kościoły.

Wasz Minotaur