46. Międzynarodowy Festiwal Pianistów Jazzowych – SOBOTA

GODZ. 13:00 • sala studio

„Legenda Mietka Kosza”

Marianna Wróblewska jest jedną z najciekawszych i najwybitniejszych postaci polskie sceny jazzu. Zaczynała od piosenki jeszcze w 1963 roku na II Festiwalu Młodych Talentów w Szczecinie, gdzie znalazła się w Złotej Dziesiątce obok takich postaci jak Ada Rusowicz, Halina Frąckowiak czy Katarzyna Sobczyk. Partnerujący jej muzycy odkryli, że potrafi swingować i to ukierunkowało jej dalszą karierę. W 1968 roku zdobyła I nagrodę na festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu, co otworzyło jej drogę do estrad jazzowych z Jazz Jamboree na czele. Występowała i nagrywała w duetach, głównie z Mieczysławem Koszem i Włodzimierzem Nahornym, ale też z zespołami m.in Zbigniewa Namysłowskiego, Old Timers, Paradox, Rama 111.
Jej repertuar to głównie standardy i od roku 1970 (gdy z wielkim sukcesem zaśpiewała w Opolu piosenkę Zbigniewa Namysłowskiego „Sprzedaj mnie wiatrowi”) również piosenki polskie. Interpretacje Marianny Wróblewskiej cechuje nadzwyczajna ekspresja i bardzo osobista wizja utworów, co w rezultacie tworzy jakość przekazu o rzadko spotykanej dramaturgii. Jest wokalistką o niepowtarzalnej osobowości w skali międzynarodowej.

Partnerem muzycznym Marianny Wróblewskiej od wielu lat jest Włodzimierz Nahorny, który swoją edukację rozpoczynał  od klarnetu w Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie, by ostatecznie pozostać przy fortepianie. Nahorny to postać nie mająca sobie równej na polskiej scenie jazzowej: pianista, saksofonista, flecista, kompozytor i aranżer muzyki jazzowej, rozrywkowej, teatralnej i filmowej . Zdobył wiele nagród na konkursach i festiwalach w Polsce i za granicą. Najważniejsze z nich to: I nagroda solistyczna i zespołowa na Jazz nad Odrą 64; II nagroda na Konkursie Młodych Muzyków Jazzowych w Wiedniu w 1966; I nagroda na Festiwalu Jazzowym w Wiedniu 1967, którą odebrał z rąk Duka Ellingtona; I nagroda na Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu kolejno w 1972 i 1973 roku.
Zadziwia wszechstronnością i niespożytą aktywnością na przestrzeni kilkudziesięciu lat swej kariery. W dorobku współpraca ze ścisłą czołówką polskiego jazzu kilku pokoleń (w tym m.in z zespołami Andrzeja Trzaskowskiego i Andrzeja Kurylewicza oraz ze Studiem Jazzowym PR). Na polskiej scenie Nahorny jest prekursorem fuzji jazzu i rocka. Do legendy przeszły jego wspólne występy z rockową grupą Breakout na przełomie lat 60 i 70 – tych w okresie ich największej popularności, a jego sola na  saksofonie altowym i flecie przeszły do kanonu polskiego rocka (płyty grupy Breakout „Na drugim brzegu Tęczy” oraz „Breakout 70A”). Ma na swoim koncie współpracę z legendarnym gdańskim Bim-Bomem. Posiada także wielki dorobek na polu polskiej piosenki, z pozycjami tak wybitnymi jak „Jej portret” i „Tango z różą w zębach” (obie do słów Jonasza Kofty).

Specjalnością Włodzimierza Nahornego w ostatnich kilkunastu latach stały się jazzowe opracowania dzieł polskich kompozytorów – Karola Szymanowskiego („Mity”, 1997), Mieczysława Karłowicza („Fantazja Polska”, 2000) Fryderyka Chopina („Chopin Genius Loci”, 2010). Obecnie poświęca się głównie edukacji – jest profesorem w Akademii Muzycznej w Gdańsku, gdzie m.in. dzięki niemu powołano pięcioletnie studia fortepianu jazzowego. Jest laureatem wielu nagród, w tym z dzisiejszego punktu widzenia historycznych i przełomowych – zdobytych na prestiżowym konkursie w Wiedniu w latach 60-tych.

Współpraca Włodzimierza Nahornego z Marianną Wróblewską rozpoczęła się od wspólnych występów pod koniec lat 60-tych, potem powstały płyty: „Sound of Marianna Wróblewska” (1972) i „Feelings” (1978) w serii Polish Jazz, a także „Privilege” (1988) z angielskimi tekstami Jacka Bromskiego.

W tytule wspólnego wstępu Marianny Wróblewskiej, Włodzimierza Nahornego i Bronisława Suchanka przywołana jest postać Mieczysława Kosza, z którym Marianna będąc jego muzą oraz Bronisław Suchanek jako basista współpracowali. Przypomnijmy, że Mieczysław Kosz był patronem rozgrywanego w latach 1974 -1993  Konkursu Pianistów Jazzowych w Kaliszu.

GODZ. 18:00 • sala widowiskowa

Barry Goog (Austria)

Barry Good. Foto by Ernesto Vargas.

Lukas Schiemer – reeds, voc
Alois Wbrel – tb
Simon Raab – keys
Philipp Kienberger – b
Marc Vogel – dr

Barry Good to grupa pięciu utalentowanych artystów pochodzących z Austrii prezentujących rytmiczny wokal jazz połączony z elementami Hip Hop i Soul.

Lukas Schiemer, Alois Eberl, Simon Raab, Philipp Kienberger, Marc Vogel poruszają się w otwartych aranżacjach, które tworzą przestrzeń dla improwizacji, komunikacji i zabawy. Po okresie intensywnych tras koncertowych (Indie, Ameryka Południowa / Środkowa, Afryka, Indonezja, Europa i Bliski Wschód) Lukas Schiemer odkrył nowe ścieżki i połączył swoją muzykę z krytyką społeczną i polityką.

Dziesięć utworów z nowego albumu „Sendezeit” wydanego 18 października 2019 r., (który zostanie zaprezentowany drugiego dnia festiwalu w Kaliszu – 23.11.2019), wyraźnie wskazuje, że jazz łączy w sobie pozornie wykluczające się sprawy. Barry Good mówi o zagrożeniach związanych ze sztuką i przemysłem konsumpcyjnym oraz opisuje zmiany klimatu z perspektywy księżyca.

Tych pięciu austriackich wirtuozów jazzu to pewność elektryzującego czasu samego koncertu, podpartego doświadczeniem scenicznym i przemyślaną koncepcją muzyczną. Wszystko to podane jest w sposób humorystyczny i zrównoważony.

Marianna Wróblewska „Wspomnienie”

Marianna Wróblewska – voc
Włodzimierz Nahorny – p
Bronisław Suchanek – b

Jason Moran & the Bandwagon (USA)

Jason Moran & the Bandwagon (USA)

Jason Moran – p
Tarus Mateen – b
Nasheet Waits – dr

Jason Moran urodził się 21 stycznia 1975 r. w Houston w Teksasie. Naukę gry na fortepianie rozpoczął w wieku 6 lat. Impulsem, który przerwał jego słabnące zainteresowanie muzyką był moment, gdy jako trzynastolatek usłyszał „Round Midnight” w wykonaniu  legendy jazzu Theloniousa Monka. Od tego czasu stał się wielkim fanem muzyki Monka, a sam lider pierwszym  wzorem do naśladowania w jego twórczym rozwoju. Do roku 1993 Jason Moran uczęszczał do High School for Performing and Visual Arts w Houston, gdzie został aktywnym członkiem programu jazzowego, grając w dużym zespole i prowadząc kwartet jazzowy. Jego aspiracje i talenty doprowadziły go ostatecznie do Nowego Jorku, gdzie kontynuował naukę w Manhattan School of Music  w klasie fortepianu, którą prowadził znakomity pianista Jaki Byard. Jason Moran ukończył studia w roku 1997 pozostając pod muzycznym wpływem Byarda’a, który stał się dla niego wzorem do naśladowania na całe życie.

Kończąc studia, Jason został zaproszony do zespołu saksofonisty Grega Osby’ego na europejską trasę koncertową. Następnie zadebiutował na jego płycie „More Ado” dla wytwórni Blue Note. Później  Moran pojawił się jeszcze na kilku innych albumach Osby’ego. Zafasynowany grą Morana, Osby przedstawił go awangardowym pianistom takim jak Muhal Richard Abrams i Andrew Hill, u których pobierał lekcje i którzy zachęcili go do znalezienia własnego, odrębnego stylu. W następnym roku Jason uczestniczył w ekskluzywnych warsztatach Jazz Ahead prowadzonych przez Betty Carter, komponując utwór „Make a Decision” na finałowy koncert.

Współpraca Morana z Osby’m doprowadziła go do podpisania własnego kontraktu z wytwórnią Blue Note. Jako lider zespołu Jason Moran zadebiutował albumem „Soundtrack to Human Motion” z 1998 roku. W nagraniu jego debiutanckiej płyty udział wzięli Greg Osby, perkusista Eric Harland (kolega z klasy Morana z Manhattan School, wibrafonista Stefon Harris i basista akustyczny Lonnie Plaxico. Od początku nowego wieku wydawał albumy ze swoim trio The Bandwagon (które usłyszymy na tegorocznej edycji festiwalu w Kaliszu), koncertuje także solo. Występował jako sideman grając z takimi gwiazdami jazzu jak: Cassandra Wilson, Joe Lovano, Don Byron, Steve Coleman, Lee Konitz, Von Freeman, Ravi Coltrane i Stefon Harris oraz z innymi zespołami.

W kwietniu 2007 Moran został pianistą w Nowym Kwartecie Charlesa Lloyda , zastępując w nim pianistkę Geri Allen. Był ostatnim członkiem, który dołączył do legendarnego Kwartetu, który wciąż koncertuje, a od roku 2014, nagrywając jeden album studyjny i dwa na żywo. W roku 2013 Moran i Lloyd nagrali album w duecie pn. „Hagar’s Song”. Od września 2009 do roku 2012  Moran koncertował także z kwartetem Overtone basisty Dave’a Holland’a.

W swojej pianistyce Jason Moran łączy post-bop i awangardowy jazz, blues, muzykę klasyczną, stride piano i hip hop. Jest nie tylko pianistą i kompozytorem. ale także pedagogiem zajmującym się sztuką multimedialną i instalacjami teatralnymi. Jest również dyrektorem artystycznym ds. jazzu w Kennedy Center.

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Instytut Muzyki Tańca.